کیفیت زندگی جانبازان نابینا در سال ۱۳۸۶

کیفیت زندگی دارای ابعاد گسترده و گوناگونی است و تحت تأثیر متغیرها و عوامل بسیاری قرار می گیرد. کیفیت زندگی مرتبط با سلامت می تواند به عنوان یک شاخص برای ارزیابی وضعیت یک جامعه و نیز بررسی اثربخشی خدمات مستمر و مداخلات مقطعی به کار آید. جنگ سبب بروز مشکلاتی برای افراد می شود که موجب ناتوانی و افت در کیفیت زندگی می گردد. یکی از این مشکلات نابینایی است که خود می تواند باعث کاهش کیفیت زندگی گردد. جانبازان نابینای کشور تا قبل از سال 1386 مورد ارزیابی در این خصوص واقع نشده بود و اطلاعاتی حتّی به عنوان اطلاعات پایه در اختیار نبود. انجام این مطالعه موجب شد که سطح اولیه ای برای مداخلات و برنامه های بعد به دست آید و نیز با تحلیل عوامل مؤثر بر کیفیت زندگی آنان به برنامه ها جهت دهی نمود. از جمله ی این عوامل به سن، جنس، سطح تحصیلات، تعداد مجروحیت ها، سطح کیفیت زندگی همسر و اشتغال می توان اشاره نمود.   جانبازان این مطالعه را 96.5 % مردان و 3.5% را زنان تشکیل می دادند که میانگین سنی آن ها 43.20 سال بود. متوسط نمره ی کیفیت زندگی آنان 22.8 ± 59.2 بود. بین شغل و کیفیت زندگی اختلاف معنی داری پیدا نشد ولی با افزایش سطح تحصیلات کیفیت زندگی افزون می گشت با این نکته که بیش ترین اختلاف بین سطح دیپلم و سطوح بالاتر بود. تعداد مجروحیت همراه، علاوه بر نابینایی خود عامل دیگری برای افت کیفیت زندگی شناخته شد. کیفیت زندگی جانبازان نابینا با همسرانشان به یکدیگر وابسته بود و البته 10 درصد از تغییرات کیفیت زندگی جانبازان مربوط به کیفیت زندگی همسرشان بود و مابقی در تعامل با متغیرهای دیگری تغییر می کرد.   سن جانبازان به عنوان یک متغیر زمینه ای در کیفیت زندگی اثرگذار بود که با گذشت از مرز 50 سال موجب افت قابل ملاحظه ای در کیفیت زندگی شد. با توجه به کارآمدی شاخص کیفیت زندگی با استفاده از این شاخص می توان مداخلاتی چون تغییر سطح تحصیلات جانبازان نابینای زیردیپلم و دیپلم را فراهم آورد. تغییر در کیفیت زندگی همسر آن ها تغییرات خوبی را می تواند در زندگی جانبازان نابینا داشته باشد. افزایش سن در کنار تعدد مجروحیت ها می تواند زنگ خطری برای برنامه ریزان و طراحان مداخلات باشد. آموزش بهره مندی از وسایل کمکی می تواند گام مؤثری در این ارتقا داشته باشد.